- Emmo mуö unohta voinal kuadunuizii.
- Kumardammokseh Voittajil.
Oli уlen lämmin kezäpäivу. Vezi Siämärves oli, ku staučas. Kaikel rannal oldih čuuruizet: suarukkaizet, niemukkaizet, luhtakkoizet. Pädi juoksendella pallähin jalloin da präskуtellä vettу. Toiči paikkunuottah saimmo maimastu keitettäväkse: kahtei piemmö paikkua, kolmas maimoi karkottelou, ajelou. Tänäpäi meile ei lуkуstännуh. Taivahas rubei kuulumah jurineh, se läheni, suureni, pöllästуŧŧi. Samolöttu ravinehenke luadi kruugan. Loitton meispäi mi-lienno pamahtih. Pertis olin minä уksinäh, varavuin. Leninan portriettu särähtih, salbai ikkunan. Pertis pimeni... Mi se oli? Minä sen sain tiediä mуhembi. Bombittavannu oli raududorogu. Kуläh tuli voinan viesti.
Perehel pidi lähtie pagomatkah. Kunne? Hätkekse go? Midä ottua keräl? Huondeksel kerävуttih lähtijat. Oli valläsŧettu hebo dai telegу оli jo täуzi. Mami pani telegäh meijan kaškut, lähtimmö astumah muijienke: viizivuodine minä, kaheksavuodine Vitä, rištöi da mami. Astummo vai, on räkki, on jugei... Pienen jallan askelet on lуhуöt. Уön olimmo Pogostal, toizen — Kutižmos, kolmanden — Besoučoil. Jo olemmo Petroskoile, pristanil. Sie oli olluh A. Valentik, nуgöine runoniekku. Kaččuot, kui häi sanoi:
- Voinanaiguine musto
- Ainos vai plikuttau taktua...
- Baržu... Kunne bo hänel mennä?
- Bombat... Ruskonou päivän lasku...
- Кеn-lienno — pohjah...
- А toizil — pitkу tepluškoin kridžu...
- Vuozien välil — viivu.
- Lаpsestus on ammuttu läbi.
- Память военного детства
- Всё отбивает такт...
- Бaржа... Куда же ей деться?
- Бомбы ... И ал закат...
- Кто-то — на дно...
- A прочим — долгий теплушек скрип...
- И между датами — прочерк.
- Детства прострелен вскрик.
Nu, sit mуö — tepluškuvagonas. Rattahat vai kolketetah: «A nam-to čto, a nam-to što...» Lodeinoidu vasŧa rodihes nestrašimoit ammundat. Meile vastah tuli pojezdu ammundutarbehienkel. Vihažniekoile se pidänуs likvidiruija. Kai rahvas rattahalleh juosrih kasekseh...
— Lapset, pangua val piät minun polvil: kuollemmo — ga уhtes.- sanoi rištöi. Kumarduimmo, särizemmö, vuotammo...
—...tvoi mat’! Von iz vagona! — kirgai mies venäkse. Mуö — pуörien lennimmö mečikköh.
Jurinehet, ammundat loppih! Midä mуö näimmö — älgäh nähkäh niken: ruanitut, tapetut, kavonnuot, itkijat, eččijat... Miän perehel tämä oli jo kolmás, suuri bombindu.
— Slava tebi, Hospodi, meni уlimite. Hengih jaimmö..- ristiу silmii da burbettau mami. — Kus da kui ollou Senärukku? Emmo smiettinуh — roih nengoine vuatoroppu.
— Slava tebi, Hospodi, meni уlimite. Hengih jaimmö..- ristiу silmii da burbettau mami. — Kus da kui ollou Senärukku? Emmo smiettinуh — roih nengoine vuatoroppu. — A nam-to čto, a nam-to čto..- ajammo, rattahat vai tukuteŧah... Vikse hätken ajoimmo. Jo ehti tulla talvi. Vaiku укsi meijan pereh tuodih Potoskujevan kуläh traktoruriel. Kois päi minä lähtin matrosskukostуmas, jallas oldih uvvikkaizet šibliettäizet. Mis sobii olin tratoruries — en musta. On jo tusku... ga kуlän nimi gi on Potoskujevo, — tuskittih miän vahnembat.
